Negen jaar

Negen jaar

Het is inmiddels ongeveer negen jaar geleden dat ik de diagnose MS kreeg.

Negen jaar waarin enorm veel gebeurd is. Mijn leven zich in richtingen heeft ontwikkeld die ik van te voren niet voor mogelijk hield, maar ook negen jaar strijd. De strijd met mezelf, in mezelf, met mijn lichaam en bovenal met iets wat acceptatie wordt genoemd.

Mijn hele leven heb ik al een coping mechanisme en dat mechanisme heet kennis. Want wie de kennis heeft, heeft de macht. Wat iemand ook van jou vindt, denkt of doet, als je kennis hebt sta je niet alleen.

In mijn strijd tegen/met de MS probeer ik aan de ene kant openheid te geven over wat er speelt en aan de andere kant (wellicht) mensen te inspireren. Soms zeggen mensen dat ze mijn kracht bewonderen en een voorbeeld vinden. Waarop ik mij diep van binnen een fraudeur voel, want ik heb het niet allemaal “zo goed voor elkaar”. Ik accepteer deze ziekte maar ten dele, beoefen een groot deel van de tijd struisvogelpolitiek. Als ik net doe alsof het er niet is, dan is het er ook niet…. Toch? Als ik maar “aan” blijf staan en doorren, dan val ik ook niet om…. Toch? Terwijl ik dit typ dansen de vlekken voor mijn ogen. Is schilderen vandaag geen optie, want ik zie niet genoeg voor details. Maar iedereen heeft wel eens vuiltjes in hun ogen…. Toch?

Dit weekend heb ik het boek Mrs. P gelezen. Over de strijd waar iemand op jonge leeftijd met Parkinson doorheen gaat. Over accepteren, omarmen, vallen en opstaan. De teksten die ik lees dwingen mij tot zelfreflectie. Want eerlijk, heel eerlijk… ben ik qua acceptatie veel minder ver dan ik had gehoopt en zou willen. Ik doe alsof ik vol in mijn kracht sta. Ik vlog om te laten zien dat er ook veel dagen met weinig energie zijn. Ik deel foto’s om te laten zien hoe mooi het leven kan zijn. Maar diep van binnen…. Diep van binnen durf ik mijn MonSter niet aan te kijken. Durf ik niet toe te geven hoe doodsbang ik ben voor de toekomst. Het niet weten, de onzekerheid.

Begrijp mij goed, ik denk dat positiviteit een heel groot goed is. Een way of live kan zijn die ervoor zorgt dat de zon schijnt in je mentale leven of dat het regent. Alleen er is ook zoiets als “practice what you preach”. En dat lieve lezers, daar ligt mijn grootste ontwikkelpunt.

Of zoals ik ooit tegen een psycholoog zei: “ik weet het theoretisch allemaal prima, alleen doen is een heel ander verhaal”.