Klem

Grappig om te merken hoe het leven bestaat uit golven.  Soms hoog, soms laag, soms groot, soms klein. Maar altijd wederkerend, hoe lang er ook tussen zit.

De laatste dagen merk ik diep in mij een onrust. Of nou ja, eigenlijk begon het met een rusteloosheid. Niet weten wat te doen, zoveel willen maar niet mijn draai vinden etc. Vanmorgen viel ineens het kwartje en besefte ik wat ik voelde. Onrust, knagend diep in mij.

Afgelopen week was een waanzinnige week. De take over op Insta van Platform MS zorgde ervoor dat ik de MS voor iets goeds in kon zetten. Ik dreef niet alleen in die vijver, maar mensen hadden iets aan wat ik zei en ik veel aan hun input. Het stukje community blijkt dan zo belangrijk. Tegelijkertijd moest ik er enorm van bij komen, want in mijn enthousiasme en nieuw verkregen energie, slurpte ik mijn eigen accu ook leeg.

Accu leeg is rust nemen en in die rust keer ik vaak naar mijn hobby’s zoals borduren of lezen. Hoe ik het ook probeerde, het lukte niet. Fysiek was niet het probleem, maar vooral mentaal. Wel willen, maar het gevoel hebben dat het niet lukt, alsof je in een dwangbuis zit.

Zojuist viel het kwartje dat onder de onrust die ik voel verdriet zit. Er zit diep in mij verdriet wat eruit wil. Waarom, waarvoor, waarover? Geen idee. Maar de ervaring leert ook dat het vanzelf komt.

Stapje voor stapje leer ik mijzelf beter kennen en leer ik signalen beter te interpreteren. Het lijkt wel alsof het woordenboek wat in mij zat gewist is en langzaam maar zeker begin ik weer definities aan dingen te kunnen hangen. Begin ik mijzelf beter te snappen. Het duurt even, maar ik kom er wel.