Ik ben boos, woest zelfs. Of ben ik eigenlijk gewoon heel erg teleurgesteld? Dingen gaan niet zoals ik graag wil, zoals ik had gehoopt of verwacht. Eigenlijk had ik geen verwachtingen, maar toch ben ik teleurgesteld. Hoe raar kan een hoofd soms werken. Want om teleurgesteld te zijn, moeten er dus wel (onbewust) verwachtingen zijn geweest.

Ik word boos omdat er aan mij voorbijgegaan wordt, maar wat zijn mijn grenzen dan en stel ik die eigenlijk wel? Want als ik m’n grenzen niet aangeef, wat ik nodig heb, hoe kan een ander dat dan ooit weten. Mijn hele leven ben ik zo gewend geweest om mee te waaien met de wind. Mee te gaan met de stroming en vooral maar geen sediment te doen opwaaien, dat wat ik eigenlijk echt wilde of belangrijk vond altijd van ondergeschikt belang is geweest. De groep voor de individu immers, kiezen voor de individu was het meest egoïstische wat je kon doen.

Oude programmeringen zijn zo verrekte lastig om eruit te krijgen. Geef ik tegenwoordig mijn grenzen aan? Ja absoluut. Alleen als ik de strijd en de boosheid in mijzelf voel besef ik mij dat ik het nog veel te weinig doe. Echter, die grenzen aangeven begint ook met voor mijzelf helder krijgen wat ik echt wil.

Zoals ik al eerder schreef, het voelt alsof er aan mij voorbijgegaan wordt. Maar waaraan voorbij dan? Want als het om mij draait voel ik mij ongemakkelijk en niet op mijn plek. Mijn kleine ik daar diep van binnen wil gezien en gehoord worden, maar ik durf of kan het niet.

In het leven ben ik vaak teleurgesteld. Van kleine dingetjes tot grote situaties. Nu zit het leven ook vol met omgaan met teleurstellingen, ik hoor het Herman Finkers al roepen, maar als dat je vertrouwen in de mens en/of in het leven zelf aantast, dan is dat niet zoals het leven bedoeld is denk ik. Het wordt mij steeds meer duidelijk dat ik door de teleurstellingen een soort schild in mij heb opgebouwd. Als ik maar niets verwacht, dan kan de teleurstelling ook geen pijn doen. Alleen…. Is dat niet hetzelfde als een schildpad die er voor kiest zijn leven in zijn schildje te leven, want als hij z’n koppie naar buiten steekt dan…. En vul maar in.

Het gaat denk ik niet eens zozeer om de teleurstelling zelf waar ik bang voor ben, maar om het gevoel wat erbij komt kijken. Of, het gevoel wat ik dus juist probeer te ontlopen. Om onderaan de streep tot de conclusie te komen dat het hoe dan ook niet werkt. Dus, hoe dan wel?