Vol passie schreef ik een tijd geleden het stuk “Negen jaar”.
Negen jaar MS met de bijbehorende groeicurve en leerproces. Mijn gezondheid leek gestabiliseerd. Tot er iets nieuws op je pad komt waar je niet op zat te wachten.
Vanmiddag had ik een afspraak bij de gynaecoloog die in een diagnose resulteerde die mijzelf op mijn grondvesten deed schudden. Diagnose: endometriose. Niet een vermoeden of een beetje, maar ernstig. Verkleefde eierstokken en baarmoeder. In ieder geval 11 cystes waarvan de grootste op dit moment 9 cm bedraagt.
Dat ik cystes heb was voor mij niet nieuw. De grootte, het aantal en de verklevingen wel. En dan kom je op de onvermijdelijke vervolgvraag: hoe nu verder?
Operatie? Risicovol. Medicatie? Hallo hormonen en alle shitzooi die erbij komt kijken. Het laten voor wat het is en mijn kop in het zand steken? Eigenlijk inmiddels al geen optie meer, ook vanwege kans op schade aan andere organen zoals darmen en blaas.
Dus dan komt de twijfel. Heb ik wel echt zoveel pijn? Stel ik mij niet aan? Het valt toch eigenlijk wel mee? Soort van? Misschien? Een beetje? Toch?
Feit blijft dat ik allerlei symptomen heb die ik al geruime tijd afschuif op “het zal wel bij de MS horen” of “het zullen wel bijwerkingen van de medicatie zijn”. Zoals het nummer van Marco Borsato zo passend omschreef: even slikken en weer doorgaan, het deed mij weinig. Want natuurlijk onzin is, want ik heb wel degelijk last. Maar met pijn kan een mens leven. Je went eraan, neemt voorzorgsmaatregels en past je leven aan. Iedere keer weer een klein stapje en iedere keer lever je weer een beetje in. Het gaat alleen zo geleidelijk dat je het bijna niet door hebt, bijna….
Dat niets doen geen optie is, is mij inmiddels meer dan duidelijk. Maar wat dan?
Het is aan ons om de komende week zoveel mogelijk vragen te verzamelen en na te denken over de optie die nu gegeven is. Eén ding is zeker…. Het is wel echt een super arts. En niet alleen maar omdat het een Ryan Reynolds cloon is 😛
