Veel dingen in het leven zijn vanzelfsprekend voor ons als mens. Pas als het weg valt worden we ons ervan bewust hoeveel dat verloren stukje eigenlijk waard is.
Voor mij geldt dat voor mijn zicht. Je zult in mijn teksten vast wel eens lezen dat ik schrijf over dingen zien, letterlijk en figuurlijk. Want zicht is helemaal niet zo logisch en normaal als je verwacht.
Het is er, we hoeven er niets voor te doen en dus nemen we het onbewust voor lief.
Al sinds mijn 6de heb ik een bril. Daardoor weet ik hoeveel een scherp zicht je kan brengen. Ik vergeet nooit meer hoe ik in groep 3 bijna een meter van het schoolbord af zat, in afwachting van mn bril en ik alsnog nauwelijks iets kon zien.
En toch heb ik mij visueel nooit beperkt gevoeld. Dit hoort gewoon bij mij, net als de littekens op mijn lichaam van de te snel genomen bochten op mijn fiets waarbij ik onbedoeld de mooiste slidings maakte.
Totdat ik een oogzenuwontsteking kreeg. Eerst aan het ene oog: 70% van mn zicht foetsie. Om vervolgens 9 maanden later de pineut te zijn aan het andere oog: 80% kwijt. Het is raar, het fuckt met je brein. Ik onderging het, had er veel last van maar kon er weinig aan doen. Ik weet niet wie het enger vond, Erik of ik.
Het herstelde gelukkig weer, aan beide kanten. Een zwakke plek zal het altijd blijven. Ervaar ik veel stress of ben ik erg moe, dan is mijn zicht een van de eerste dingen die hapert. Het heeft mij echter wel geleerd anders te kijken naar het concept “zicht”. Want wat is zicht en wat zie je eigenlijk. Zie je ook echt wat je ziet? Leuk onderwerp om over de filosoferen.
